Ministrant/Księgi liturgiczne. Z Wikibooks, biblioteki wolnych podręczników. Księgi liturgiczne pełnią ważną rolę zarówno w kościele i życiu codziennym. To z nich się modlimy i odprawia się według nich nabożeństwa oraz przeróżne liturgie. Księgi są zatwierdzone przez Stolicę Apostolską. Agenda, mszał, ceremoniał i Rok wydania. 1911. 99, 00 zł. zapłać później z. sprawdź. 107,99 zł z dostawą. Produkt: Nowy Testament Pana Naszego Jezusa Chrystusa + Księga Psalmów zbiorowy. dostawa pojutrze. dodaj do koszyka. dawniej kopista ksiąg rękopiśmienniczych. dawniej kopista ksiąg, dokumentów. dawniej sprzedawca ksiąg. prorok, bohater jednej z ksiąg Starego Testamentu. kontrola ksiąg finansowych. jedna z ksiąg Nowego Testamentu. poeta łaciński, autor 15 ksiąg epigramatów. wyciąg z ksiąg. Księga Ozeasza ( hebr. הושע Hoszea) – jedna z ksiąg Pisma Świętego, stanowi część ksiąg prorockich Starego Testamentu. W kanonie hebrajskim stanowiła część Księgi Dwunastu Proroków Mniejszych. Doświadczenia miłości i cierpienia, gdy żona opuściła Ozeasza dla innego mężczyzny, stały się dla niego inspiracją do Pierwsza z ksiąg Nowego Testamentu z popularnej serii Life Aplication Bible (Biblia dla Ciebie). Zawiera praktyczne komentarze do poszczególnych wersetów, pokazujące ich zastosowanie w codziennym życiu. Dodatkowo wzbogacona przez liczne mapki, wykresy, tablice chronologiczne, szczegółowe opisy postaci i wiele innych pomocy. 1998 1.18 Z jakich części składa się Nowy Testament? Biblia: prawda czy fałsz? Nowy Testament rozpoczyna się od Ewangelii: opisów życia, śmierci i zmartwychwstania Jezusa autorstwa czterech ewangelistów: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. . Nowy Testament jest zapisem wydarzeń historycznych, „dobrą nowiną” wydarzeń ratującego życie Pana Jezusa Chrystusa- Jego życia, śmierci, zmartwychwstania, wniebowstąpienia i kontynuacji Jego dzieła w świecie- co jest wyjaśnione i stosowane przez apostołów, których On wybrał i przysłał na świat. Nowy Testament jest też wypełnieniem tych długo oczekiwanych wydarzeń Starego Testamentu. Ponadto jest on świętą historią, która w przeciwieństwie do historii świeckiej, została napisana pod natchnieniem i kierunkiem Ducha Świętego. Oznacza to, że tak jak Stary Testament jest chroniony od ludzkiego błędu i posiada boski autorytet dla współczesnego kościoła, jak i przez całe dzieje ludzkie aż do powrotu samego Pana. Pochodzenie i znaczenie terminu „Nowy Testament” Nasza Biblia jest podzielona na dwie części, które nazywamy Starym i Nowym Testamentem, lecz co to dokładnie oznacza? Greckie słowo „testament” diaqhkh (łac. Testamentum), oznacza „wola, testament lub przymierze”. Najlepszym tłumaczeniem, ze względu na związek z Nowym Testamentem, jest Przymierze. Odnosi się ono do nowego porządku zorganizowanego przez jedną grupę, do którego mogą dołączyć inni, kiedy zaakceptują przymierze. Użyte jako Przymierze Boga, przydziela nowy związek do którego człowiek może zostać włączony przez Boga. Stary Testament lub Przymierze jest przede wszystkim zapisem stosunków Boga z Izraelitami opartych na Przymierzu z Mojżeszem zawartym na Górze Synaj. Z drugiej jednak strony, Nowy Testament lub Przymierze (oczekiwane w Jeremiasz 31:31 i ustanowione przez Pana Jezusa, 1 Kor. 11:25), opisuje nowy porządek Boga z ludźmi z różnych plemienia i mówiącymi różnymi językami, oraz ludźmi i narodem, którzy zaakceptują zbawienie w oparciu o wiarę w Chrystusa. Stare przymierze objawiło świętość Boga w świetle sprawiedliwości i obiecało nadejście Wybawiciela; nowe przymierze pokazuje świętość Boga w Jego prawym Synu. Nowy Testament zawiera więc te pisma, które objawiają treści dotyczące tego nowego przymierza. Przesłanie Nowego Testamentu jest skoncentrowane na (1) Osobie, która oddała Siebie za odpuszczenie grzechów (Mat. 26:28) i (2) ludziach (Kościele), którzy otrzymali Jego zbawienie. Dlatego też centralnym tematem Nowego Testamentu jest zbawienie. 2 Nazwy Stare i Nowe Przymierze zostały początkowo stosowane w odniesieniu do dwóch związków, w które Bóg wszedł z ludźmi, a potem w odniesieniu do ksiąg, które zawierały zapis tych dwóch związków. „Nowy Testament jest boskim traktatem, na warunkach którego Bóg otrzymał nas buntowników i wrogów by zawrzeć z Nim pokój.”3 Boskie przygotowanie na Nowy Testament W czasie Nowego Testamentu, Rzym był dominującą potęgą światową i sprawował władzę nad większą częścią świata starożytnego. Mimo to, w małym mieście w Palestynie, w Betlejem w Judei, urodził się ten, który zmieni świat. Jeżeli chodzi o tę Osobę, Apostoł Paweł napisał: „Lecz kiedy nadeszła pełnia czasu, Bóg zesłał Swego Syna, urodzonego z kobiety, urodzonego zgodnie z prawem (np. Starym Przymierzem)”. Za pomocą kilku wyjątkowych i cudownych sposobów Bóg przygotował świat na przyjście Mesjasza. Kilka czynników przyczyniło się do tego przygotowania. Przygotowanie poprzez naród żydowski Przygotowanie na nadchodzącego Chrystusa jest opowieścią Starego Testamentu. Żydzi byli wybrani przez Boga ze wszystkich narodów, by zostać cenioną własnością jako królestwo księży i naród święty (Wj. 1:5-6). W tym znaczeniu, rozpoczynając od obietnic Boga danymi patriarchom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi ( byli oni opiekunami Słowa Boga (Stary Testament [ a także drogą Odkupiciela (Rdz. 12:3; Gal. 3:8; Rzym. 9:5). Dlatego też Stary Testament był pełny Chrystusa i oczekiwał Jego nadejścia jako cierpiącego i wychwalonego Zbawiciela. Ponadto, nie tylko proroctwa te były liczne, ale także dokładnie podawały szczegóły pochodzenia Mesjasza, miejsce urodzenia, warunki panujące w czasie jakim się urodzi, życie, śmierć i nawet Jego Zmartwychwstanie. Mimo, że Izrael był nieposłuszny i został wzięty w niewolę w osądzie Boga za twardość serca, Bóg pomimo tego przeniósł jego pozostałość do ojczyzny po siedemdziesięciu latach, tak jak obiecał w czasie przygotowań na przyjście Mesjasza. Mimo, że minęło czterysta lat od czasu napisania ostatniej księgi Starego Testamentu i mimo, że klimat religijny był pełen faryzeuszostwa i hipokryzji, obecny był w powietrzu duch oczekiwania na Mesjasza i pozostali ludzie oczekiwali na Mesjasza. Przygotowanie poprzez język grecki Olbrzymie znaczenie ma to, że kiedy Chrystus, ten, który przybył, by zostać Zbawicielem świata i ten który zesłał swoich apostołów na koniec świata, aby głosili ewangelię (Mat. 28:19-20), miało miejsce, to co Robertson nazwał „mową świata”. 4 Było to rezultatem podbojów i aspiracji Aleksandra Wielkiego, syna króla Filipa z Macedonii, który ponad trzysta lat przed narodzeniem Chrystusa przebył świat starożytny, podbijając narody jeden po drugim. Jego pragnieniem było, by istniał jeden świat i jeden język. W następstwie jego podbojów, uczynił język grecki lingua franca, wspólnym językiem, a kulturę grecką modelem myśli i życia. Mimo, że jego imperium miało krótki żywot, rozpowszechniony grecki język przetrwał. Znaczenie odgrywa fakt, że mowa grecka pozostała jedna, a nie w postaci wielu dialektów, które rozprzestrzeniły się, kiedy Rzymianie podbili świat. Język rozpowszechniony przez armię Aleksandra na Wschodzie, przetrwał po podziale królestwa i spenetrował wszystkie części rzymskiego świata, nawet sam Rzym. Paweł napisał kościół w Rzymie po grecku, a Marek Aureliusz, cesarz rzymski, napisał swe Medytacje... po grecku. Był to język nie tylko listów, ale także i handlu i życia Ważne jest w tym miejscu, ze Bóg działał przygotowując świat na wspólny język, który był niezrównanym sposobem komunikacji jasności i precyzji w głoszeniu przesłania o Zbawicielu. Rezultatem tego księgi Nowego Testamentu zostały napisane we wspólnym języku tamtych czasów, Koine greckim. Nie zostały napisane po hebrajsku lub aramejsku, mimo, że wszyscy autorzy Nowego Testamentu oprócz Łukasza, który był niemojżeszowego wyznania, byli Żydami. Koine grecki stał się językiem obcym, którym prawie wszyscy się posługiwali. Przygotowanie poprzez Rzymian Bóg nie zakończył jeszcze przygotowania świata na przyjście Zbawiciela świata. Kiedy Chrystus urodził się w Palestynie, Rzym rządził światem. Palestyna podlegała Rzymowi. Rzym ponad wszystko był znany z nacisku jaki wywierał na prawo i porządek. Najdłuższa, najkrwawsza wojna domowa w historii Rzymu wreszcie się zakończyła za czasów panowania Augusta Cezara. Rezultatem zakończenia ponad stuletniej wojny domowej było znaczące przesunięcie się granic Rzymu. Ponadto, Rzymianie zbudowali system dróg, który wspólnie z ochroną armii, która często patrolowała drogi, co znacznie przyczyniło się do poczucia spokoju i bezpieczeństwa, z którym podróżni przemierzali imperium rzymskie wzdłuż i w szerz. August był pierwszym Rzymianinem, który nosił królewską purpurę i koronę jako znak tego, że był wyłącznym władcą imperium. Był on powściągliwy, mądry i zainteresowany dobrem swoich ludzi. Wraz z nim nadszedł czas pokoju i zamożności, co uczyniło Rzym bezpiecznym miejscem do zamieszkania i podróżowania. Zapoczątkowało to okres zwany „Pox Romana”, pokój Rzymu (27 Obecnie, za sprawą licznych osiągnięć Augusta, wiele osób mówi, że kiedy on się narodził, bóg się narodził. W tych warunkach narodził się Ten, który był i jest z pewnością źródłem prawdziwego pokoju osobistego i trwającego pokoju na świecie, w przeciwieństwie do tymczasowego i fałszywego pokoju, który mogą uczynić ludzie – bez względu na to jak są mądrzy, dobrzy, czy wybitni. On był prawdziwym Bogiem, Bogiem-Człowiekiem, a nie człowiekiem nazwanym Bogiem. Obecność władzy i prawa Rzymian pomogła przygotować świat na Jego życie i posługę kapłańską oraz na ty, by ewangelia mogła być głoszona. Marek 1:14-15: A potem, gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei, głosząc ewangelię Bożą I mówiąc: „Wypełnił się czas i przybliżyło się Królestwo Boże, upamiętajcie się i wierzcie ewangelii”. Świat religijny w czasie Nowego Testamentu Zanim przejdziemy do omówienia Nowego Testamentu, pomocne jest poznanie ogólnego obrazu tego, jaki był świat religijny w czasie, kiedy nadszedł Zbawiciel i kiedy kościół został wysłany w świat. W czasie czytania słów Merrill Tenneya, przyjrzyj się ogromnemu podobieństwu do dzisiejszego świata. Przesłanie Zbawiciela objawione w Nowym Testamencie jest jak oddech świeżym powietrzem po pobycie w wypełnionym dymem pokoju. Kościół chrześcijański narodził się w świecie wypełnionym współzawodniczącymi ze sobą religiami, które być może znacznie się od siebie różniły, ale wszystkie posiadały jedną cechę – walkę, by dotrzeć do boga lub bogów, którzy pozostawali nieosiągalni. Oprócz judaizmu, który nauczał, ze Bóg sam ujawnił się patriarchom, Mojżeszowi i prorokom, nie było wiary, która wyrażałaby się z przekonaniem na temat objawienia boskiego, czy posiadała prawdziwe pojęcie grzechu i zbawienia. Ówczesne standardy etyczne były powierzchowne, mimo idei i przemyśleń niektórych filozofów, którzy, kiedy rozważali na temat zła i cnoty, nie mieli ani leku na zło ani dynamiki, by stworzyć cnotę. Nawet w judaizmie, objawiona prawda została zaciemniona przez zasklepienie się tradycji lub przez zaniedbanie... Pogaństwo i wszystkie religie oprócz wiedzy o i wiary w słowo Boże zawsze wytwarzają parodię i wypaczenie prawdziwego objawienia Boga człowiekowi. Zachowują one podstawowe elementy prawdy, lecz przekręcają je w fałsz. Boska suwerenność staje się fatalizmem; łaska staje się pobłażaniem sobie; prawość staje się uleganiem samowolnym zasadom; wielbienie Boga staje się pustym rytuałem; modlitwa staje się egoistycznym błaganiem; zjawiska nadprzyrodzone degenerują się w przesądy. Konsekwentny nieład wierzeń i wartości zostawia złowieka wędrującego po labiryncie niepewności. Dla niektórych własna wygoda stała się dominującą filozofia życia; jeśli nie ma całkowitej pewności, nie może być stałych zasad, które kierują zachowaniem; jeśli nie ma stałych zasad, człowiek musi żyć tak dobrze jak tylko potrafi wykorzystując każdy moment. Sceptycyzm zwyciężył, starzy bogowie stracili swoją władzę, a żadni nowi bogowie się nie pojawili. Liczne sekty nowatorskie nadciągnęły do imperium i stały się modą wśród dyletanckich bogaczy, czy ucieczką dla zdesperowanych biedaków. Ludzie w znacznym stopniu zatracili poczucie radości i przeznaczenia, które by czyniło ludzkie życie warte Kompozycja i układ Nowego Testamentu Nowy Testament składa się z dwudziestu siedmiu ksiąg napisanych przez różnych autorów. W oparciu o ich charakterystykę literacką, są one często podzielone na trzy główne grupy- 1. Historyczna (pięć ksiąg, Ewangelie, Dzieje Apostolskie) 2. Listy Apostolskie (21 ksiąg, od Rzymian do Judy) 3. Prorocza (jedna księga, Objawienie). Dwie poniższe tabele ilustrują podział i centralne tematy tej klasyfikacji ksiąg Nowego Kolejność ksiąg Nowego Testamentu Jak widzieliśmy w poprzedniej klasyfikacji, kolejność ksiąg Nowego Testamentu jest bardziej logiczna niż chronologiczna. Ryrie wyjaśnia: Najpierw są Ewangelie, które zapisują życie Chrystusa, potem Dzieje, które opisują historię szerzenia się chrześcijaństwa; potem listy, które pokazują rozwój doktryn kościoła wspólnie z jego problemami, a w końcu wizja drugiego nadejścia Chrystusa w Objawieniu. 8 Mimo, że biblijni uczeni różnili się co do daty, kiedy księgi Nowego Testamentu zostały napisane, ich kolejność była w przybliżeniu taka jak poniżej: Księga Data ( ) Księga Data ( ) JakubGalacjanie1 & 2 TesaloniczanieMarekMateusz1 Koryntianie2 KoryntianieRzymianieŁukaszDzieje ApostolskieKolosanie, Efezjanie 45-49495150s or 60s50s or 60s555657-58606161 Filipianie, Filemon1 Piotr1 TymoteuszTytusHebrajczycy2 Piotr2 TymoteuszJudaJan1, 2, 3 JanObjawienie 6363-6463-6663-6664-68666768-8085-9085-9090-95 Zbiór ksiąg Nowego Testamentu Początkowo, księgi Nowego Testamenty krążyły oddzielnie. Z czasem zebrano je razem, by stworzyć to, co znamy teraz jako Nowy Testament, część kanonu Pisma Świętego. Przez ochronę Boga, nasze dwadzieścia siedem ksiąg zostało odłączone od innych pism z czasów wczesnego kościoła. Księgi zostały zachowane jako część kanonu Nowego Testamentu z powodu ich inspiracji i autorytetu apostołów. Ryrie ma znakomite podsumowanie tego procesu: Po tym, jak zostały napisane, indywidualne księgi nie zostały natychmiast zebrane w kanon lub zbiór dwudziestu siedmiu ksiąg, które składają się na Nowy Testament. Grupy ksiąg jak listy Pawła i Ewangelie zostały zachowane przez kościoły lub ludzi, do których zostały wysłane i stopniowo wszystkie dwadzieścia Siedem ksiąg zebrano i oficjalnie uznano przez kościół jako całość. Proces ten zajął około 350 lat. W drugim wieku obieg ksiąg, które promowały herezję uwydatnił potrzebę odróżnienia prawdziwego Pisma Św. od innej literatury chrześcijańskiej. Powstały nawet teksty, które miały zdecydować, które księgi powinny być w nim zawarte. (1) Czy księga została napisana lub zatwierdzona przez apostoła? (2) Czy jej zawartość ma duchową naturę? (3) Czy dała ona dowód na bycie zainspirowaną przez Boga? (4) Czy została ona powszechnie przyjęta przez kościoły? Nie wszystkie dwadzieścia siedem ksiąg, które zostały w końcu uznane jako kanoniczne, były zaakceptowane przez wszystkie kościoły we wczesnych wiekach, lecz nie oznacza to, że te księgi, które nie zostały natychmiast lub powszechnie przyjęte były nieprawdziwe. Listy zaadresowane do indywidualnych osób (Filemon, 2 i 3 Jan), nie krążyłyby tak daleko, jak te wysłane do kościołów. Księgi, nad którymi najdłużej dyskutowano to: Jakub, 2 Piotr, 2 i 3 Jan i Filemon. W końcu jednak zostały one włączone i kanon został zatwierdzony przez synod w Kartaginie w 397 Mimo, że żadna z oryginalnych kopii pism, które składają się na Nowy Testament nie przetrwała, istnieje ponad 4500 greckich rękopisów wszystkich części tekstu, a także 8000 rękopisów łacińskich i przynajmniej 1000 innych wersji, na które księgi zostały przetłumaczone. Uważne badanie i porównanie tych wielu kopii dało nam wierny i godny zaufania Nowy 2 3 J. Greshem Machen, The New Testament, An Introduction to Its Litereature and History (Nowy Testament, wstęp do jego literatury i historii), wydany przez W. John Cook, The Banner of Truth Trust, Edynburg, 1976, str. 16. 4 Robertson, A Grammar of the Greek New Testament in the Light of Historical Research ( Gramatyka greckiego Nowego Testamentu w świetle badań historycznych), Wydawnictwo Broadman, Nashville, 1934, str. 54 5 Robertson, str. 54 6 Merrill C. Tenney, New Testament Times (Czasy Nowego Testamentu), Eerdemans, Grand Rapids, 1965, str. 107-108. 7 Pierwsza tabela pochodzi z Ryrie Study Bible, Expanded Edition (Ryrie’go Studia nad Biblią, Wersja Rozszerzona), Charles Caldwell Ryrie, Moody, str. 1500 8 Ryrie, str. 1498. 9 Ryrie, str. 1499. U źródeł kultury i Biblii STARY TESTAMENTPodział ksiąg Starego TestamentuNOWY TESTAMENTPodział ksiąg Nowego Testamentu U źródeł kultury i Biblii STARY TESTAMENT TESTAMENT = PRZYMIERZE Księgi Biblii powstałe przed narodzeniem Chrystusa, pisane po hebrajsku, aramejsku i grecku. Uznawane za księgi święte zarówno przez judaizm i chrześcijaństwo (w religiach tych występują różnice w liczbie ksiąg traktowanych jako komentarze kanoniczne). Nazwa Stary Testament pochodzi stąd, że tej części Biblii przeciwstawiono jej drugą cześć, czyli Nowy Testament. Stary Testament opowiada o początkach świata i dziejach układu, który Bóg ustanowił z praojcem Izraelitów – Abrahamem, wybierając jego lud spośród wszystkich innych. Podział ksiąg Starego Testamentu Obejmuje 46 ksiąg, które w tradycji katolickiej ze względu na charakter dzielą się na: Księgi historyczno – badawcze: Pięcioksiąg: Zbiór Starego Testamentu zaczyna Pięcioksiąg (Pięć piątych prawa Mojżeszowego), zwany przez Żydów Torą. Wydarzenia Pięcioksięgu rozgrywają się w ramach historii Izraelitów, począwszy od czasów Abrahama, aż do śmierci Mojżesza. Obejmują one okres ponad 600 lat (od ok. 1900 – ok. 120 r. Ze względu na treść można podzielić Pięcioksiąg na: Prolog (1-11) przedstawiający opis stworzenia świata, początek ludzkości, potop i powstanie narodów, część dotyczącą czterech pokoleń patriarchów (Abrahama, Izaaka, Jakuba, Józefa) oraz część skupiających się wokół postaci Mojżesza. Księga Rodzaju Księga Wyjścia Księga Kapłańska Księga Liczb Księga Powtórzonego Prawa Księgi historyczne: Księga Jozuego Księga Sędziów Księga Rut Księga Samuela Księgi królewskie Księgi kronik Księga Ezdrasza Księga Nehemiasza Księga Estery Księgi poetyckie i mądrościowe: Zwane dydaktycznymi, są efektem głębokich przemyśleń środowisk mądrościowych starożytnego Wschodu (egipskich, babilońskich, arabskich, edomickich) dostosowanych przez Izraelitów do swej monoteistycznej wiary i norm etyczno-prawnych, uzupełnionych rodzimą refleksją. Człowiek w tych księgach jest nieustannie zależny od Boga, jest jego dłużnikiem i nieustannie potrzebuje jego opieki. Słowo poezja w Starym Testamencie powinno być raczej zastąpione słowem retoryka, w której w regularnych odstępach i w sposób rytmiczny powtarzają się określone wyrazy czy zwroty, dzięki czemu dany fragment staje się podwójnie wymowny i łatwiejszy do zapamiętania. Istotnym celem tej poezji było proste przekazanie ważnych spraw ludziom wszystkich stanów, dlatego w przeważającej większości ma on charakter spontaniczny i pozbawiony jest sztucznego języka. Księga Hioba Księga Psalmów Księga przysłów Księga Koheleta Pieśni nad pieśniami Księgi profetyczne(prorocze): Czterech proroków większych Księga Izajasza Księga Jeremiasza (z Lamentacjami jako oddzielna księga) Księga Ezechiela Księga Daniela Księgi wtórnokanoniczne: Księga Tobiasza Księga Judyty Księgi Machabejskie Księga Mądrości Mądrość Syracha Księga Barucha Dwunastu Proroków Mniejszych: Księga: Ozeasza, Joela, Amosa, Abdiasza, Jonasza, Micheasza, Nahuma, habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza, Malachiasza NOWY TESTAMENT Mówi o przyjściu Chrystusa, który jak wierzą chrześcijanie, wypełnił boże plany zapowiedziane w proroctwie Starego Testamentu i swoją męką przypieczętował przymierze zawarte nie z jednym ludem – Żydami, ale ze wszystkimi wierzącymi, czyli z Kościołem. Świętą księgą Żydów jest zatem tylko Starym Testamentem. Wedle chrześcijan zaś obie części Biblii uzupełniają się i wzajemnie tłumaczą. Długi okres powstawania i liczne zasięgi redakcyjne, polegające czasem na mechanicznym łączeniu różnych tradycji, uniemożliwiając praktycznie ścisłe określenie autorstwa poszczególnych ksiąg. Można się jednak domyślać, że przynajmniej część psalmów, przypisywanych przez stulecia królowi Dawidowi jest rzeczywiście jego dziełem. Tradycje Izraela łączą się w Piśmie Świętym z mitami innych narodów starożytnego Bliskiego Wschodu. Jeżeli Stary Testament można traktować jako obietnicę daną przez Boga człowiekowi, to Nowy Testament jest dla chrześcijan spełnieniem tej obietnicy. Podział ksiąg Nowego Testamentu Obejmuje 27 ksiąg: Księgi historyczno- biograficzne: Ewangelia św. Mateusza Ewangelia św Marka Ewangelia św Łukasza Ewangelia św. Jana Dzieje Apostolskie Księgi profetyczne (prorocze): Apokalipsa św. Jana Księgi dydaktyczne: Listy św. Pawła do Rzymian, Koryntian, Galatów, Efezjan, Filipian, Kolosan, Tesaloniczan, Tymoteusza, Tytusa, Filemona anonimowy list do Hebrajczyków listy powszechne św. Jakuba, św. Piotra Apostoła, św. Jana Apostoła, św. Judy Ludzie znają jej fragmenty z liturgii lub z przekazu kulturowego, ale nie z własnego doświadczenia. Nie chcą jej poznać? Tak bardzo się jej boją? Wśród biblijnych ksiąg są takie, które omijamy szerokim łukiem. Może nie wszyscy, ale część z nas na pewno. Wiele razy podczas rekolekcji, warsztatów biblijnych rozmawiałam z ich uczestnikami, próbując dociec, dlaczego tak jest. Najczęstszą odpowiedzią było niezrozumienie, na drugim miejscu lokował się strach przed tym, co czytamy ("Bóg jest tam taki straszny i okrutny, nie ma tam nic z nadziei i radości"). Kiedy pytałam o konkretne fragmenty lub księgi, które omijamy, najczęściej pojawiała się Apokalipsa. Moja ukochana księga z Nowego Testamentu! Tu w większości odpowiedzi strach szedł w parze z niezrozumieniem. "Ja w ogóle nie wiem, o czym to jest!", a zarazem: "Te wszystkie plagi, klęski, bestie są takie przerażające!". Co ciekawe, większość tych, którzy nie przepadali za Apokalipsą, nigdy jej całej nie przeczytała. Ludzie znali jej fragmenty z liturgii, z przekazu kulturowego, nie z własnego doświadczenia. Nie chcieli jej poznać? Tak bardzo się jej bali? Trudno powiedzieć. Warto jednak zapytać, czy aby nie jest to trochę spowodowane słabą katechezą biblijną albo zamianą przepowiadania Słowa Bożego na rozważanie doraźnych problemów społecznych w miejscu i czasie, które powinny być poświęcone wyjaśnianiu czytań mszalnych. Próbuję odnaleźć w głowie jakąś homilię o Apokalipsie. Z trudnością przypominam sobie jedną: sprzed wielu lat, z rorat u dominikanów w Krakowie. Czyżby Apokalipsa pojawiała się tak rzadko w czytaniach mszalnych? Nie, tu nie chodzi o częstotliwość, tu chodzi o to, że nierzadko sami komentujący jej nie rozumieją i traktują trochę z przymrużeniem oka. Jeżeli i ty odczuwasz pewne obawy przed sięgnięciem po ostatnią z ksiąg Nowego Testamentu, może właśnie teraz nadszedł czas "odczarowania" tego tajemniczego tekstu? Nie zrobię tego za ciebie. Ty sam musisz zacząć czytać, prosić autora owych trudnych słów, by cię prowadził przez labirynt symboli. Ja mogę ci tylko pokazać, co mnie fascynuje, urzeka w Objawieniu św. Jana. Tym razem chcę to pokazać od strony modlitwy. Tak! Księga Apokalipsy także może być przewodnikiem po naszej modlitwie, może wskazywać kierunek. Kiedy dobrze wczytamy się w tę trudną księgę, zauważymy, że wcale nie musi być straszna. Wystarczy tylko właściwa perspektywa odczytywania tekstu. Jeśli czytamy ją jako chrześcijanie, to nie może nas przerażać. Ona powstała właśnie po to, by podnieść nas na duchu, dodać nadziei, byśmy radośnie patrzyli w przyszłość. Tak, ja naprawdę mówię o tej Apokalipsie! Ci, którzy należą do Chrystusa, w ogóle nie mają się czego obawiać. Ich historia skończy się dobrze. To nawet mało powiedziane, ona skończy się bardzo dobrze. Apokalipsa według św. Jana to historia tego, że ci, którzy należą do Jezusa, wygrają. Do nich należy zwycięstwo, bo ich Pan zwyciężył. Bóg troszczy się o ich losy i walczy dla nich. Dlaczego więc zwracamy uwagę na zło? Ono jest zawsze bardziej krzykliwe i swoim wrzaskiem zagłusza dobro, ale to wcale nie oznacza, że zwycięża. Kiedy przeraża nas zło Apokalipsy, powinniśmy sobie natychmiast przypomnieć o tym, że Bóg jest od niego większy. Czyli naprawdę ogromny. On jest straszny dla tych, którzy przeciw Niemu powstają. W starciu z Nim zło nie ma szans. Ta wielkość Boga może nas czasem przerażać, onieśmielać, a jednak On zaprasza nas do bliskości. Ostatnia z ksiąg Nowego Testamentu objawia nam Boga wielkiego, potężnego, lecz zarazem stęsknionego za bliskością z człowiekiem. Myślę, że wielokrotnie spotkaliśmy się z ideą wiecznej szczęśliwości, w której będziemy oddawać chwałę Panu. Może mamy zakodowany gdzieś w głowie obrazek: ogromny tłum stojący na rozległym placu, w środku na tronie zasiada Jezus. Tłum ubrany w białe szaty, śpiewa na cześć Zbawiciela. Podejrzewam, że niejednemu z nas przemknęło wtedy przez głowę: "ale nuda" albo "to tak ma wyglądać szczęście wieczne?". Trochę się boimy, że to będzie przypominać długą mszę odpustową, na której proboszcz postanowił powiedzieć trzy kazania, a chór parafialny wyciągnął jakieś stare, nikomu nieznane pieśni i wykonuje dwadzieścia zwrotek, powtarzając refren po dwa razy. Sama myśl o staniu w tłumie nas przeraża - nie ma jak zmienić pozycji, nie ma jak oddychać. Koszmar. Jeżeli naprawdę tak nam się kojarzy modlitwa, to rzeczywiście mamy problem. Powinniśmy wtedy wrócić jeszcze raz do początku i zapytać samych siebie: Po co się modlę? Czym dla mnie jest modlitwa? A teraz wyobraźmy sobie to, co najbardziej lubimy robić. To, co sprawia nam naprawdę ogromną radość. Taka jest właśnie modlitwa przed tronem Baranka w Apokalipsie, ona wypływa z naszego życia, z naszego ciała, z naszej duszy. Niesie wszystko to, co kochamy, czym się rozkoszujemy, co sprawia nam przyjemność. Ale to nie nasz wysiłek, nasze starania sprawiają, że to jest możliwe. Tu znowu w nas oddycha Bóg. Jego oddech oczyszcza nasze pragnienia, nasze przeżywanie radości i miłości. Jesteśmy blisko, bardzo blisko. Tam, pod tronem Boga, nie ma miejsca na dławienie się oddechem, na zadyszkę. Jest tak, jak ma być. Kiedy modlimy się tu, na ziemi, możemy doświadczyć przedsmaku tego, co będzie w niebie. Modlitwa, która ogarnie mnie całego. Moje ciało, moją duszę, to, kim jestem, to, co kocham, co sprawia mi radość i przyjemność - tylko że o wiele mocniejsze, o wiele bardziej świadome, pełne pokoju, wolne i zupełnie czyste. Teraz, gdy się modlę, Bóg oddycha we mnie i mam przedsmak zjednoczenia z Nim. Tam nie będzie barier, ograniczeń, które tu, na ziemi, sobie stwarzam. *** Dziś na modlitwie porozmawiaj z Bogiem o swojej wizji szczęścia wiecznego. Pozwól, by On też miał coś do powiedzenia. Zastanów się, co sprawia ci radość, kiedy czujesz się całkowi¬cie wolny, szczęśliwy, przepełniony pokojem. Poproś, by przez te doświadczenia Pan przygotowywał cię na wieczność w swojej bliskości. Tekst pochodzi z książki Marii Miduch "Oddech Boga". Rozwój kanonu biblijnego Kanon biblijny oznacza listę ksiąg Pisma Świetego, uznanych za podstawę do wnioskowania o prawdach, niezbędnych do zbawienia - za "miarę" tych prawd (hebr. kaneh = 'miarka, kij mierniczy'). Za kanoniczne uznawano księgi rozeznawane przez Kościół jako natchnione (napisane nie z własnej woli Autorów, ale z inspiracji Boga). Nie istnieje jeden kanon biblijny - różne kościoły i zwiazki wyznaniowe uznają za kanoniczne różne księgi Biblii, przy czym różnice dotyczą Starego Testamentu. Jako natchnione i kanoniczne pisma Starego Testamentu Kościół Katolicki przyjął 46 Ksiąg zawartych w Septuagincie. Zostały one umieszczone w łacińskim przekładzie Biblii z IV wieku, dokonanym przez św. Hieronima - Wulgacie - stanowiącym (zwłasza po soborze trydenckim) podstawę wszystkich katolickich tłumaczeń biblijnych przez 1500 lat, aż do momentu wydania encykliki Divino Afflante Spiritu w roku 1943. Orzeczenia Kościoła dotyczące kanonu (niżej na stronie - zestawienie dat) zwykle następowały po kwestionowaniu kanoniczności niektórych ksiąg. W XVI wieku podczas Soboru Trydenckiego w reakcji na Reformację, negującą kanon Starego Testamentu, stwierdzono i zapisano, że kanon biblijny jest niezmienny i ustalony raz na zawsze, a 'Wulgata' jest tym przekładem Biblii, którym "wszyscy autentycznie posługiwać się mają". Warto w tym miejscu zauważyć, że Kościoły Prawosławne uznają za natchnione także księgi nieuznawane w kanonie katolickim, a protestanci negują natchnienie ksiąg deuterokanonicznych, przyjmując jako natchnione wyłącznie Pisma zaakceptowane przez judaizm. Na osobnej stronie zamieściliśmy porównanie kanonów świętych Pism judaizmu, katolicyzmu, prawosławia i protestantyzmu. Rozwój kanonu Starego Testamentu 1000-50 przed Chr.: Spisano wszystkie księgi Starego Testamentu ok. 200 przed Chr.: Powstaje Septuaginta: poczatkowo grecki przekład Pięcioksięgu, nastepnie kolejnych ksiąg Starego Testamentu lata 30-100: Chrześcijanie w greckojęzycznej diasporze używają jako Pisma Świętego Septuaginty (46 ksiąg). Narasta niepokój rabinów o czystość nauki i poczucie zagrożenia ze strony ekspansywnej "sekty". ok. 90: Uczeni rabini spotykają się w Jamni (Yavne) i decydują o uznaniu za kanoniczne dla judaizmu wyłącznie 39 Ksiąg kanonu faryzejskiego, które są w tym czasie znane w języku hebrajskim ok. 400: Powstaje przekład zwany Wulgatą, obejmujący 46 ksiąg Starego Testamentu: tłumaczy Biblię z języka hebrajskiego (Stary Testament) i greckiego (Nowy Testament) na łacinę. Wiedząc o kanonie hebrajskim i trudnościach z jednoznacznym przyjęciem jednego wariantu tekstowego Septuaginty, ma zamiar ograniczyć się do 39 ksiąg Starego Testamentu, wyłączając zeń księgi deuterokanoniczne (Tobiasza, Judyty, 1 i 2 Machabejska, Mądrości, Syracha i Barucha), które uważa za apokryfy; jednak papież Damazy chce, by kanon obejmował 46 ksiąg Septuaginty - stąd Wulgata ma ich właśnie 46. 1536: Marcin Luter tłumaczy Biblię z hebrajskiego i greki na język niemiecki. Zakłada, że skoro Stary Testament napisali Żydzi, należy przyjąć ich kanon. Umieszcza 7 ksiąg spoza kanonu hebrajskiego w dodatku, który tytułuje "Apokryfy". 1546: Katolicki Sobór Trydencki potwierdza "raz na zawsze" niezmienną kanoniczność 46 ksiąg. Jest to kanon węższy niż kanon prawosławny. Rozwój kanonu Nowego Testamentu ok. 51-125: W okresie siedemdziesięciu lat zostały napisane wszystkie księgi Nowego Testamentu - a w tym czasie powstały także inne, niekanoniczne pisma chrześcijańskie - na przykład Didache (ok. 70 roku), 1 List Klemensa (ok. 96), List Barnabasza (ok. 100) oraz siedem listów Ignacego Antiocheńskiego (ok. 110). ok. 140-160: Marcjon, rzymski przedsiębiorca, naucza o istnieniu dwóch Bogów: Jahwe - okrutnego Boga Starego Testamentu, i Abba - dobrego ojca z Nowego Testamentu. Marcjon odrzuca Stary Testament jako Pismo Święte, a z Nowego Testamentu uznaje tylko 10 listów św. Pawła i 2/3 Ewangelii św. Łukasza (jako antysemita, usuwa wszystkie wzmianki o narodowości Jezusa). "Nowy Testament" Marcjona jest pierwszym zbiorem ksiąg - zmusza to Kościół do zajęcia stanowiska odnośnie "trzonu" kanonu: czterech Ewangelii i Listów św. Pawła. ok. 200: Pozostałe księgi kanonu nie są jeszcze ostatecznie "oficjalnie" zaakceptowane, choć wydaje się, że panuje powszechna zgoda co do ich natchnionego charakteru: według jednego z zestawień pochodzących z Rzymu (fragment Muratoriego, ok. 200 r.), Nowy Testament składa się z 4 Ewangelii, Dziejów Apostolskich, 13 Listów św. Pawła, 3 (z 7) Listów powszechnych (1 i 2 J, Jud) oraz Apokalipsy : św. Jana i św. Piotra. ok. 230: Orygenes wymienia List do Hebrajczyków i List św. Jakuba jako księgi kanoniczne. 367: Najwcześniejsza lista ksiąg Nowego Testamentu, dokładnie taka sama jak współczesna, zapisana przez Atanazego, biskupa Aleksandrii, w jego liście z okazji Wielkanocy roku 367. Ta sama lista zostanie powtórzona jeszcze kilkakrotnie w IV wieku, podczas synodu w Kartaginie. 904: Papież Damazy w liście do jednego z biskupów wymienia wszystkie księgi Nowego Testamentu (ich kolejność jest taka sama, jak współcześnie). 1442: Kościół potwierdza we Florencji kanoniczność 27 ksiąg Nowego Testamentu, nie orzekając o niezmienności kanonu. 1536: W swoim przekładzie Nowego Testamentu z języka greckiego na niemiecki Luter przesuwa 4 księgi Nowego Testamentu (List do Hebrajczyków, List św. Jakuba, List św. Judy i Apokalipsa św. Jana) na koniec Biblii, uznając, że są mniej kanoniczne niż pozostałe. 1546: Podczas Soboru Trydenckiego Kościół Katolicki potwierdza raz na zawsze kanoniczność 27 ksiąg Nowego Testamentu. powrót na stronę Księgi Pisma Świętego Lipiec 20, 2014 Podział ksiąg Starego i Nowego Testamentu Księgi Starego Testamentu Księgi Nowego Testamentu PRAWO (PIĘCIOKSIĄG) Księga Rodzaju Księga Wyjścia Księga Kapłańska Księga Liczb Księga Powtórzonego Prawa KSIĘGI HISTORYCZNE Ewangelia według św. Mateusza Ewangelia według św. Marka Ewangelia według św. Łukasza Ewangelia według św. Jana Dzieje Apostolskie KSIĘGI HISTORYCZNE Księga Jozuego Księga Sędziów Księga Rut 1 Księga Samuela 2 Księga Samuela 1 Księga Królewska 2 Księga Królewska 1 Księga Kronik 2 Księga Kronik Księga Ezdrasza Księga Nehemiasza Księga Tobiasza Księga Judyty Księga Estery 1 Księga Machabejska 2 Księga Machabejska KSIĘGI DYDAKTYCZNE List św. Pawła Ap. do Rzymian 1 List św. Pawła Ap. do Koryntian 2 List św. Pawła Ao. do Koryntian List św. Pawła Ap. do Galatów List św. Pawła Ap. do Efezjan List św. Pawła Ap. o Filipian List św. Pawła Ap. do Kolosan 1 List św. Pawła Ap. do Tesaloniczan 2 List św. Pawła Ap. do Tesaloniczan 1 List św. Pawła Ap. do Tymoteusza 2 List św. Pawła Ap. do Tymoteusza List św. Pawła Ap. do do Tytusa List św. Pawła Ap. do Filemona List do Hebrajczyków List św. Jakuba Apostoła 1 List św. Piotra Apostoła 2 List św. Piotra Apostoła 3 List św. Piotra Apostoła 1 List św. Jana Apostoła 2 List św. Jana Apostoła 3 List św. Jana Apostoła KSIĘGI MĄDROŚCIOWE Księga Hioba Księga Psalmów Księga Przysłów Księga Koheleta (Eklezjastes) Księga Pieśni nad Pieśniami Księga Mądrości Mądrość Syracha (Eklezjastyk) Lamentacje KSIĘGA PROROCKA Apokalipsa św. Jana KSIĘGI HISTORYCZNE – 21 KSIĘGI DYDAKTYCZNE – 21 KSIĘGI DYDAKTYCZNE – 9 KSIĘGI HISTORYCZNE – 5 KSIĘGI PROROCKIE – 16 KSIĘGA PROROCKA – 1 KSIĘGI PROROCKIE Księga Izajasza Księga Jeremiasza Lamentacje (?) Księga Barucha Księga Ezechiela Księga Daniela Księga Ozeasza Księga Joela Księga Amosa Księga Abdiasza Księga Jonasza Księga Micheasza Księga Nahuma Księga Habakuka Księga Sofoniasza Księga Aggeusza Księga Zachariasza Księga Malachiasza

jedna z ksiąg nowego testamentu